Laatste bestemming

Hallo allemaal!

na aankomst in Townsville, een stad met (bijna) evenveel inwoners als Groningen, zijn we op zoek gegaan naar een hostel. Daarvoor moesten we een kleine wandeling door het centrum maken waarbij we al zagen dat het niet de meest bruisende plaats op aarde was. Na het zien van de folders in het hostel, bleek dat het elders absoluut leuker moest zijn. Wij kozen ervoor de bus maar weer te bestellen waarna we nog 23 uur in Townsville over hadden. 23 uur blijkt genoeg te zijn voor het maken van 4 pakjes noodles, het verkennen van het centrum, het bedwingen van de plaatselijke trots: Castle Hill (een mannelijke 286m boven zeeniveau), 2 uur gratis internet, het kopen van officiele State of Origin shirts en 7 uur slaap.
De bus bracht ons hierna naar Mission Beach, een kleine 3,5 uur van Townsville. Hier hebben wij de State of Origin wedstrijd mee mogen maken. Toen we op zoek gingen naar een bar werden we door een dronken local meegenomen naar een bar in een resort. Het zat er helemaal vol met mensen in het rood of blauw, rood de kleur van queensland en blauw de kleur van New South Wales. Wij zaten daar in maroon shirts te cheeren voor queensland die later ook gewonnen had dus dat was mooi feest. Voor de rest hebben wij vooral in ons hostel rondgehangen bij het zwembad. Toen hadden we namelijk weer dat jullie volgens mij nu ook hebben.
Onze volgende bestemming was Cairns, onze laatste paats aan de oostkust. Cairns is een prachtig sub-tropisch kustplaatsje met gemiddeld zo'n 260 zonuren per maand. We hebben hier een klein hostel gevonden op 20 min lopen van het centrum. Juist dit vanwege de slechts $20 die wij hun per dag verschuldigd waren, maar ook voor het gratis eten, ontbijt en hun tafeltennis facilities. Nou moet je je bij zo'n gratis maaltijd natuurlijk ook geen 3 gangen diner voorstellen maar meer een smakeloze spaghetti drap met tomatensaus die ze bolognese noemen (ik heb echt geen vlees gevonden, ook niet in de chilli con carne... waarom noemen ze het dan zo?), maar als backpacker kan je natuurlijk redelijk wat hebben als het woord gratis wordt vermeld. Hier hebben we het een paar dagen uitgehouden. Het was een klein hostel met misschien niet de beste faciliteiten, maar gezellig was het zeker. Zeer ondenkelijk maar niet minder waar kwamen we mischa (ons wwoof maatje) hier natuurlijk ook weer tegen. dit was al de 7e keer dat we hem tegen waren gekomen in Australie, en elke keer is het weer feest. Tessa was inmiddels al in Sydney dachten we. Toen kregen we een smsje dat ze zich had vergist in de vliegdatum. Dat was ongelovelijk zielig en grappig tegelijk, en gelukkig is ze diezelfde dag nog vertrokken.
We zochten de komende dagen nog iets om te ondernemen. We dachten eerst aan een daytrip naar Daintree rainforest maar Stijn was op het briljante idee gekomen om een 'Self Contained Underwater Breathing Apparatus'-duik te gaan maken. Mischa had ons een tip gegeven om naar de duikschool CDC te gaan. Die bleek ontzettend professioneel en goedkoop te zijn, dus binnen een halfuur was de dag geboekt. Omdat het Teije's eerste keer duiken was ging hij een introduik maken en snorkelen; met optioneel een 2e duik ipv snorkelen. Stijn kon mee met de gecertificeerde groep voor 2 duiken.
We moesten om 's ochtends kwart over 8 op de haven, steiger E zijn. Dus dat waren we ook. Toen vertrokken we met de boot voor de 2 uur durende rit naar het Great Barrier reef. Het bootje was niet al te groot en de golven waren dat wel, dus we hadden een nogal schommelende tocht. Op een bepaald moment, toen we een poging deden muffins op te halen aan de voorkant van de boot, kwam er een golf die groot genoeg was om Teije spontaan in de hoek te smijten en Stijn een volledig dienblad bekers om te doen gooien in een verwoede poging houvast te krijgen aan het aanrecht.
De duiken waren erg mooi. Teije was de eerste 5 minuten van de duik nog verbaast over het feit dat hij gewoon bleef ademen, en Stijn verbruikte de eerste duik heel snel lucht omdat hij al zo lang niet had gedoken. Uiteindelijk kon Teije z'n tweede duik helaas niet meer maken omdat z'n sinus geblokkeerd raakte, en hij door forceren vervelende complicaties riskeerde, dus is hij gaan snorkelen. Stijn kon gelukkig langer mee de tweede duik, en had ook meer rust onder water om om zich heen te kijken. Het Barrier reef is erg mooi en indrukwekkend, ondanks dat we geen grote dieren als haaien, schildpadden of roggen gezien hebben.
Toen we klaar waren met de dag belden we gelijk Mischa even om te vragen hoe de vlucht was en vol enthousiasme te vertellen over de duiktrip. Aan de telefoon bleek dat ook hij, stompzinnig genoeg, z'n vlucht had gemist. Omdat pech altijd in drievoud komt voelden wij ons genoodzaakt onze vliegdatum te checken. En zo hebben wij het lot getart. We vlogen op tijd...
Eenmaal aangekomen in Melbourne hadden we een beetje een gek gevoel van thuiskomst. De laatste twee weken waren nu echt aangebroken, en het was de eerste keer in 3 maanden dat we in een bekende stad kwamen. Ook was het prachtig herfstweer, en dat maakte de stemming er ook niet slechter op. Stijn en Teije's tassen kwamen respectievelijk als 5e en 8e over de band, dus het duurde niet lang voor we de pendelbus naar de stad hadden gepakt. Teije is via Joshua, een collega, in contact gekomen met ene Anthony Martin (nickname = Mullet, niet van het matje maar van de vis) woonend in Melbourne. Vorige week voor het eerst met hem in contact gekomen en we mochten direkt langskomen. Aangekomen op het Southern Cross Station belde Teije hem op. In dit stadium was hij enigsinds verward aangezien hij vandaag geen Nederlanders verwachtte. Na bevestiging dat het vandaag niet donderdag 3 maar woensdag de 2e was, snapte hij ineens waarom we gisteren niet langs waren gekomen. Hij bleek vlak bij te zijn en is ons toen op komen halen. Ik zal er nu niet te diep op ingaan maar Mullet heeft een aantal jaar in Groningen gewoond en dat is direkt te zien als je in de buurt van z'n huis komt. Naast de voordeur hangt een kleine Groningse vlag, hier en daar liggen wat FC Groningen sjaaltjes en ook wat boeken over Groningen, op de tv staat een mini-martinitoren, overal kom je klompen tegen en hij heeft een hond die alleen Nederlandse commando's kent. Verder staat het hele huis vol met fietsen aangezien hij een wielrenner is dus wij voelen ons hier helemaal thuis. We zijn hier nu inmiddels 2 nachten geweest en blijven er nog 4. Dan is onze allerlaatste week alweer aangebroken. De laatste week verblijven we weer in het King Street Backpackers hostel, deze kennen we nog van 13 weken geleden. We kennen nog een aantal mensen die hier zijn blijven hangen dus dat zal wel leuk worden. Verder kijken we allebei ook wel weer uit naar de terugkomst in Nederland, maar zover is het nog niet. Eerst komt nog ons laatste deel van de reis en daar zullen we nog een allerlaatste verslag over schrijven. Dit wordt een speciale dus...

stick around
greetings STeIJeN